Խուլ ու համր են քամիները,
Երբ հոգու խորքում անդունդ է,
Իմ ընկերը մենությունն է դառնում։
«Ի՞նչ արժեք ունի քո սերը»,-
Նա տալիս է պարզ այդ հարցը
Ամպերին, որ քո կերպարն են առնում։
Ի՞նչ արժեն խենթի վերքերը,
Որ բացել է քո այդ սերը՝
Գոյությունս փակելով իրենում։
Քամի, քամի
Այդ ո՞ւր ես տարել տաք իմ հուշերը,
Քամի, քամի
Դու տո՛ւր ինձ թևեր, որ հետևեմ քեզ
Քամի
Ես փակում եմ իմ աչքերը,
Ու թվում է, թե տեսնում եմ
Այն ուղին, որ դեպի քեզ է բերում։
Ստախոս էին աստղերը,
Որ ասում էին, թե անպարտ է
Սերը այն հոգու, որ լույս է փնտրում։
Քամի, քամի
Այդ ո՞ւր ես տարել տաք իմ հուշերը,
Քամի, քամի
Դու տո՛ւր ինձ թևեր, որ հետևեմ քեզ
Քամի
(Դու տո՛ւր ինձ թևեր, դու տո՛ւր ինձ թևեր,
Որ սավառնեմ դեպի վեր ես)
Քամի
(Դու տո՛ւր ինձ թևեր, դու տո՛ւր ինձ թևեր,
Որ սավառնեմ դեպի վեր ես)
Քամի
(Դու տո՛ւր ինձ թևեր, դու տո՛ւր ինձ թևեր,
Որ սավառնեմ դեպի վեր ես)
Քամի
(Դու տո՛ւր ինձ թևեր, դու տո՛ւր ինձ թևեր,
Որ սավառնեմ դեպի վեր ես)
|
Ветра глухи и молчаливы,
Когда в душе пропасть,
Одиночество становится моим единственным другом
«Чего стоит твоя любовь?», —
Этот простой вопрос возносится
К облакам, которые принимают твой образ
Чего стоят раны безумца,
Нанесенные твоей любовью,
Запирая меня в тюрьме моей души.
Ветер, ветер,
Куда ты унёс мои тёплые воспоминания?
Ветер, ветер,
Подари мне крылья, чтобы я смог полететь за тобой,
Ветер
Я закрываю глаза,
И мне кажется, что я вижу путь,
Ведущий к тебе.
Звёзды оказались неправы,
Когда называли непобедимой
Душу любви, искавшую свет
Ветер, ветер,
Куда ты унёс мои тёплые воспоминания?
Ветер, ветер,
Подари мне крылья, чтобы я смог полететь за тобой,
Ветер
(Подари мне крылья, подари мне крылья,
Которые вознесут мне ввысь)
Ветер
(Подари мне крылья, подари мне крылья,
Которые вознесут мне ввысь)
Ветер
(Подари мне крылья, подари мне крылья,
Которые вознесут мне ввысь)
Ветер
(Подари мне крылья, подари мне крылья,
Которые вознесут мне ввысь)
|
